Përshkrim
Koral – Tea Kërbizi
U rrëzova nja dy a tri herë teksa mundohesha të ngrihesha, ndoshta kisha harruar të ecja. Ndihesha çuditshëm. Çuditshëm… domethënë një ndjesi që nuk e kisha provuar më parë, më dukej vetja sikur kisha hyrë në ndonjë gjendje alarmi të kuq, pasi nuk dija si të sillesha e të veproja. Më dukej sikur kisha humbur, në të vërtetë… kisha humbur. Nuk mbaja mend asgjë. Preka fytyrën rrëmbimthi, mbase flokët, formëzat e fytyrës, buzët, do të më thoshin diçka… por jo. Asgjë, asgjë dhe gjendesha kaq bosh, pa qëllim e pa emër. Ula kokën dhe kuptova që më mungonin edhe rrobat e trupit. U frikësova akoma më shumë. Edhe pse dukej si një zonë e pashkelur nga këmba e njeriut, më përshkoi ndjesia e turpit dhe vrapova sa të më hanin këmbët. U trondita kaq shumë që nuk po dija kush isha dhe nuk dija ku ndodhesha. Desha ta shpëtoja veten. Domethënë e kisha një qëllim: të shpëtoja veten. Mos vallë ky ishte një qëllim i cili lindte me njeriun, por që vetë njeriu e harronte gjatë rrugës?
Shqyrtime
Ende pa shqyrtime.