Vajza që le pas

Përshkrim

Vajza që le pas – Jojo Moyes

Në romanin “Vajza që le pas” të shkrimtares Jojo Moyes, artisti francez Eduard Lëfevrë pikturon një portret të gruas së tij, Sofisë, para se të largohet për t’u bashkuar me regjimentin e tij kur shpërtheu Lufta e Parë Botërore. Sofia kthehet në hotelin e familjes së saj në fshatin Sen Peron, ku e var në mur atë pikturë.

Por lufta nuk mbaron aq shpejt sa shpreson çifti dhe Sen Peroni pushtohet nga ushtarët gjermanë. Ata marrin në zotërim hotelin dhe e detyrojnë Sofinë dhe motrën e saj të gatuajë për oficerët. Moyes përshkruan vuajtjet e fshatit nën sundimin e ashpër gjerman dhe ankthin në rritje të Sofisë larg burrit.

Kur një komandant gjerman shpreh simpati ndaj Sofisë dhe mirëkuptim për gjendjen e saj (ndoshta edhe dëshirë për vetë Sofinë), ngrihen pyetje të ndërlikuara për frikësimin, detyrimin dhe atë se çfarë mund të quhet bashkëpunim.

Aty nga gjysma e librit “Vajza që le pas”, Moyes e ndërpret historinë e Sofisë për të kaluar në kohën e sotme, me Liva Halstonin, një vejushë e re në Londër. Burri i ndjerë i Livës, Davidi, i kishte dhuruar një pikturë për martesë – dhe kjo pikturë ishte rastësisht portreti i Sofisë, që tani quhet “Vajza qe lë pas”.

Si i ra në dorë Davidit kjo pikturë? Ku ishte fshehur për 90 vjet? Dhe, pyetja më e madhe nga të gjitha: Kujt duhet t’i përkasë? Pasardhësit e Eduard Lëfevrit pretendojnë ta rimarrin pikturën dhe e paditin Livën në gjyq, në bazë të Konventës së Katërt të Gjenevës të vitit 1949, që ndalon grabitjen e pronave civile gjatë kohës së luftës.

“Vajza që le pas” është një histori drithëruese dashurie, humbjeje dhe sakrifice e treguar me mjeshtërinë e Moyes që të mbërthen zemrën e mendjen pas çdo faqeje leximi.